लॉकडाऊन होऊन तीन दिवस झालेले. प्रियाचा सगळा वेळ घरकामात स्वयंपाक करण्यात जायचा. मंदार तिला मदत करु पाही. पण तीच, 'नको तुला नाही जमायचं.' असं बोलून त्याला शाम सोबत खेळायला किंवा कपडे प्रेस करायला वगैरे सांगे. कारण तिला वाटे हा किचन मध्ये एक मदत करेल आणि दहा कामं वाढवेल. घरचं मिळमिळीत खाऊन सगळेच बोर झाले होते. मंदार किराण्याची लिस्ट द्यायला आणि भाजीपाला आणायला बाहेर पडतच होता तो 4 वर्षाचा शाम म्हणाला, "बाबा पाणीपुरी आणा."
"अरे सर्व चाट वाले आणि इतर हॉटेल्स बंद आहेत. पाणीपुरी कशी आणू?"
"अरे पॅकेट आन किराण्यात पाणीपुरीचं, सोबत मसाला पण माग पाण्याचा." प्रियानं आयडिया दिली.
मग काय मंदार एक पाऊल पुढे. तो सॅन्डविच ब्रेडही घेऊन आला. प्रियाने टेस्टी सॅन्डविच बनवले. तिघांनी मस्त पाणीपुरी आणि सॅन्डविचवर ताव मारला. पण पाणीपुरीच्या पाण्यामुळे कि ब्रेडमुळे कि आणखी कशामुळे प्रियाचं दुसऱ्या दिवशी सकाळी पोट बिघडलं. तिला संडास लागली. बाहेर जाण्यासाठी बंदी असल्याने मंदार एकटाच डॉक्टरला भेटून तिच्यासाठी औषधं घेऊन आला. ती पार गळून गेली. तो औषधं घेऊन झोप म्हणाला.
"अरे पण मी झोपली तर स्वयंपाक कोण बनवणार?"
"मी करतो काहीतरी. डॉक्टरने सांगितलं आराम करायला. जास्त खराब झाली तब्येत तर दवाखान्यात भरती करावं लागेल."
"अजिबात नाही. त्यापेक्षा झोपतेच मी." रात्रभर पोटदुखीनं जागी असल्यामुळे तिला लवकर झोप लागली. आता घराची सर्व जबाबदारी मंदारच्या खांद्यावर येऊन पडली. ज्याला साधं तिखट मिठ कुठं आहे ते माहित नव्हतं त्याला स्वयंपाक करायचा होता. इतरवेळी त्यानं हवं ते ऑनलाईन मागवलं असतं. पण आता लॉकडाऊनमुळे तर साधी मॅगी पण कुठे बाहेर मिळणार नव्हती.
"पप्पा भूक लागली." शाम मंदारचा बर्मुडा ओढत म्हणाला.
"मॅगी देतो बनवून पटकन."
"नाही वरण पोली."
"अरे पण मॅगी आवडतं ना तुला.''
"टीचर म्हणते मॅगीनी पोटात किडे होतात."😧
"त्या टिचरची👿... आता कसं बनवू वरण पोळी?" मंदार स्वतःशीच पुटपुटला. मोबाईलवर मेसेज आला. त्यानं बघितला. दाल्गोना कॉफी बनवायची यु ट्यूब लिंक कोणीतरी ग्रुपमध्ये टाकली होती.
"यस 😃! यु ट्यूबवर पाहून बनवतो वरण पोळी."
मंदारने यु ट्यूब सुरु केलं. आधी वरण बनवायला तुरीची डाळ 3 वेळा धुवून कुकर मध्ये चढवायला सांगितली. हा आलमारीत तुरीची डाळ शोधू लागला. त्याला व्हिडीओ मध्ये तुरीची डाळ पिवळी असते हे समजलं. पण अलमारीत दोन डबे दोन पिवळ्या डाळींनी भरलेले दिसले. एक डाळ पातळ आणि एक जाड. तुरीची कोणती? 🙄. मग गुगल वर संशोधन झालं. तेव्हा 40-50 इमेजेस पाहिल्यावर पातळ डाळ तुरीची हे कन्फर्म झालं. डाळ तीन वेळा धुवून कुकर मधे लावण्यात आली.
आता पोळ्या बनवण्यासाठी कोपरात कणिक घेतली. पाणी टाकलं, जास्त पडलं म्हणून थोडी अजून कणिक घेतली, परत पाणी कमी, जास्त असं करता करता कोपर कणकेने भरून गेला. छोटा शाम 2-3 वेळा वरण पोळी झाली का पाहायला आला. बाबाला असं पाहून आईजवळ गेला.
"आई बघ पप्पाला बग.. उठ, उठ.. " प्रियाला गाढ झोप लागलेली. श्यामने प्रियाला हलवून उठवलं.
"काय रे बाळा?" ती भांबावून जागी झाली.
"भूक लागली."
"का रे पप्पानं काही दिलं नाही का?"
"ना... "
"बरं चल बनवते मी." ती बेडवरुन उठू लागली तो मंदार तिच्याजवळ धावत आला.
"प्रिया कुकर उडणार नाहीतर फुटणार वाटतं आता."
"काय?" प्रियानं एक नजर मंदारवर टाकली. मंदारच्या गालाला, कपाळावर, कपड्यांवर कणिक पीठ लागलेलं होतं. दोन्ही हात उंड्याने बरबटलेले होते. ती तोंडावर हात ठेऊन हसू दाबत किचनमध्ये गेली. कुकर मधलं डाळ असलेलं भांड तडतड वाजत होतं. कारण मंदार साहेबांनी भांड्याखाली रिंग ठेवली नव्हती. आणि पाणीही अगदीच कमी टाकलं होतं. मंदारला वाटलं कुकरचं काहीतरी बिघडलं. तो आता फुटणार.
किचनच्या वट्यावर डाळ पाणी कणिक सगळं सांडलेलं होतं. कोपरात त्यांना 2-3 दिवस पुरेल इतकी कणिक भिजलेली होती. अलमारीतले सर्व डबे बाहेर. इतका पसारा कधी आवरायचा? तिने डोक्याला हात लावला.
"सॉरी. मी आवरून देतो सगळं." मंदार म्हणाला.
तिच्या तोंडाशी आलं कि नको तुला नाही जमायचं वगैरे वगैरे. पण तिने स्वतःला आवरलं. आता तिचं फक्त पोटच खराब झालं होतं. पुढे आणखी काही झालं तर पिल्लू शाम आणि मंदार उपाशीच राहतील. तेव्हा खाण्यापुरती कामं तरी यांना यायलाच हवी म्हणून ती म्हणाली,
"मला बसायला चेयर दे. मी सांगते काय कसं करायचं!" आणि मंदारकडूनच प्रियाने सर्व कामं करून घेतली.
धन्यवाद!
तर मैत्रिणींनो वेळ सांगून येत नाही. आपल्या मुलांना तसंच नवऱ्यालाही तो उपाशी राहणार नाही इतकं तरी किचनचं काम करु द्या किंवा गोड बोलून शिकवा.
माझ्या खुप मैत्रिणींची तक्रार कि नवऱ्याला एक काम सांगितलं कि तो 10 वाढवून ठेवतो. मी म्हणते आवरू द्यायचं कि त्यांचं त्यांना. किंवा काम करायच्या आधीच सांगायचं नीट कर. पसारा झाला तर तुलाच आवरावे लागेल. सुरवातीला करतील थोडा पसारा पण त्यांचा त्यांनाच आवरायला लावायचा. आणि टोमणे न मारता किंवा काव काव न करता प्रेमानं समजावून काम काढून घ्यायचे. आपण बायका ना लवकर संतापतो अन मग नवऱ्यांना संधी मिळते म्हणायची, "तुझी कामं तूच कर!"
©®अर्चना सोनाग्रे वसतकार
Copyright कायद्याअंतर्गत लेखाचे सर्व हक्क लेखिकेकडे राखीव आहेत आणि लेखिकेच्या परवानगी शिवाय लेख कुठेही प्रस्तुत किंवा पब्लिश करणे हा गुन्हा आहे. निषेध साहित्यचोरीला.
"अरे सर्व चाट वाले आणि इतर हॉटेल्स बंद आहेत. पाणीपुरी कशी आणू?"
"अरे पॅकेट आन किराण्यात पाणीपुरीचं, सोबत मसाला पण माग पाण्याचा." प्रियानं आयडिया दिली.
मग काय मंदार एक पाऊल पुढे. तो सॅन्डविच ब्रेडही घेऊन आला. प्रियाने टेस्टी सॅन्डविच बनवले. तिघांनी मस्त पाणीपुरी आणि सॅन्डविचवर ताव मारला. पण पाणीपुरीच्या पाण्यामुळे कि ब्रेडमुळे कि आणखी कशामुळे प्रियाचं दुसऱ्या दिवशी सकाळी पोट बिघडलं. तिला संडास लागली. बाहेर जाण्यासाठी बंदी असल्याने मंदार एकटाच डॉक्टरला भेटून तिच्यासाठी औषधं घेऊन आला. ती पार गळून गेली. तो औषधं घेऊन झोप म्हणाला.
"अरे पण मी झोपली तर स्वयंपाक कोण बनवणार?"
"मी करतो काहीतरी. डॉक्टरने सांगितलं आराम करायला. जास्त खराब झाली तब्येत तर दवाखान्यात भरती करावं लागेल."
"अजिबात नाही. त्यापेक्षा झोपतेच मी." रात्रभर पोटदुखीनं जागी असल्यामुळे तिला लवकर झोप लागली. आता घराची सर्व जबाबदारी मंदारच्या खांद्यावर येऊन पडली. ज्याला साधं तिखट मिठ कुठं आहे ते माहित नव्हतं त्याला स्वयंपाक करायचा होता. इतरवेळी त्यानं हवं ते ऑनलाईन मागवलं असतं. पण आता लॉकडाऊनमुळे तर साधी मॅगी पण कुठे बाहेर मिळणार नव्हती.
"मॅगी देतो बनवून पटकन."
"नाही वरण पोली."
"अरे पण मॅगी आवडतं ना तुला.''
"त्या टिचरची👿... आता कसं बनवू वरण पोळी?" मंदार स्वतःशीच पुटपुटला. मोबाईलवर मेसेज आला. त्यानं बघितला. दाल्गोना कॉफी बनवायची यु ट्यूब लिंक कोणीतरी ग्रुपमध्ये टाकली होती.
"यस 😃! यु ट्यूबवर पाहून बनवतो वरण पोळी."
मंदारने यु ट्यूब सुरु केलं. आधी वरण बनवायला तुरीची डाळ 3 वेळा धुवून कुकर मध्ये चढवायला सांगितली. हा आलमारीत तुरीची डाळ शोधू लागला. त्याला व्हिडीओ मध्ये तुरीची डाळ पिवळी असते हे समजलं. पण अलमारीत दोन डबे दोन पिवळ्या डाळींनी भरलेले दिसले. एक डाळ पातळ आणि एक जाड. तुरीची कोणती? 🙄. मग गुगल वर संशोधन झालं. तेव्हा 40-50 इमेजेस पाहिल्यावर पातळ डाळ तुरीची हे कन्फर्म झालं. डाळ तीन वेळा धुवून कुकर मधे लावण्यात आली.
आता पोळ्या बनवण्यासाठी कोपरात कणिक घेतली. पाणी टाकलं, जास्त पडलं म्हणून थोडी अजून कणिक घेतली, परत पाणी कमी, जास्त असं करता करता कोपर कणकेने भरून गेला. छोटा शाम 2-3 वेळा वरण पोळी झाली का पाहायला आला. बाबाला असं पाहून आईजवळ गेला.
"आई बघ पप्पाला बग.. उठ, उठ.. " प्रियाला गाढ झोप लागलेली. श्यामने प्रियाला हलवून उठवलं.
"काय रे बाळा?" ती भांबावून जागी झाली.
"भूक लागली."
"का रे पप्पानं काही दिलं नाही का?"
"ना... "
"बरं चल बनवते मी." ती बेडवरुन उठू लागली तो मंदार तिच्याजवळ धावत आला.
"प्रिया कुकर उडणार नाहीतर फुटणार वाटतं आता."
"काय?" प्रियानं एक नजर मंदारवर टाकली. मंदारच्या गालाला, कपाळावर, कपड्यांवर कणिक पीठ लागलेलं होतं. दोन्ही हात उंड्याने बरबटलेले होते. ती तोंडावर हात ठेऊन हसू दाबत किचनमध्ये गेली. कुकर मधलं डाळ असलेलं भांड तडतड वाजत होतं. कारण मंदार साहेबांनी भांड्याखाली रिंग ठेवली नव्हती. आणि पाणीही अगदीच कमी टाकलं होतं. मंदारला वाटलं कुकरचं काहीतरी बिघडलं. तो आता फुटणार.
तिच्या तोंडाशी आलं कि नको तुला नाही जमायचं वगैरे वगैरे. पण तिने स्वतःला आवरलं. आता तिचं फक्त पोटच खराब झालं होतं. पुढे आणखी काही झालं तर पिल्लू शाम आणि मंदार उपाशीच राहतील. तेव्हा खाण्यापुरती कामं तरी यांना यायलाच हवी म्हणून ती म्हणाली,
"मला बसायला चेयर दे. मी सांगते काय कसं करायचं!" आणि मंदारकडूनच प्रियाने सर्व कामं करून घेतली.
धन्यवाद!
तर मैत्रिणींनो वेळ सांगून येत नाही. आपल्या मुलांना तसंच नवऱ्यालाही तो उपाशी राहणार नाही इतकं तरी किचनचं काम करु द्या किंवा गोड बोलून शिकवा.
माझ्या खुप मैत्रिणींची तक्रार कि नवऱ्याला एक काम सांगितलं कि तो 10 वाढवून ठेवतो. मी म्हणते आवरू द्यायचं कि त्यांचं त्यांना. किंवा काम करायच्या आधीच सांगायचं नीट कर. पसारा झाला तर तुलाच आवरावे लागेल. सुरवातीला करतील थोडा पसारा पण त्यांचा त्यांनाच आवरायला लावायचा. आणि टोमणे न मारता किंवा काव काव न करता प्रेमानं समजावून काम काढून घ्यायचे. आपण बायका ना लवकर संतापतो अन मग नवऱ्यांना संधी मिळते म्हणायची, "तुझी कामं तूच कर!"
©®अर्चना सोनाग्रे वसतकार
Copyright कायद्याअंतर्गत लेखाचे सर्व हक्क लेखिकेकडे राखीव आहेत आणि लेखिकेच्या परवानगी शिवाय लेख कुठेही प्रस्तुत किंवा पब्लिश करणे हा गुन्हा आहे. निषेध साहित्यचोरीला.
No comments:
Post a Comment